A clarividencia de Juan Carlos Monedero

Confeso que acabo de ler con moitísimo interese a excelente entrevista que lle fixo Juan Cruz ao cofundador de Podemos Juan Carlos Monedero e que o xornal El País eleva a tres columnas da primeira páxina co inquietante titular de “La moderación puede desarmar a Podemos”. De paso, sorpréndeme –pero comprendo a valoración xornalística do tema– que unha cabeceira tan cualificada do establihsment español lle ortorgue bombo y platillo a unhas declaracións que poden resultar pouco asépticas a dez días vista dunha convocatoria electoral coma do 24 de maio.

Deixando de lado estas minucias, decátome de que Monedero volve a manifestarse cargado de razón. Se Gabriel Celaya acertou poetizando que a poesía é unha arma cargada de futuro, quizais habería que colexir que as palabras de Monedero non están exentas de trilita futuríbel. “A los generales mediocres hay que perdonarles su mediocridad siempre que sea desarmada”, vaticina o vate de Podemos. Pois claro que si. “Una parte importante de los miembros de Podemos han sido mis alumnos. Un alumno nunca decepciona a su maestro”. Fariña do mesmo costado. “Nosotros entendimos que la televisión era el tren que los alemanes pusieron a Lenin para ir a Finlandia. ¡Coño, pero luego tienes que bajarte del tren, reunirte con la gente”. Verdades como puños. Monedero di que Pablo Iglesias ten moi compensada a ambición polo poder pola ambición de coñecer. Oxalá que sexa certo. O líder da esperanza branca española ten chantado un cable a terra, engade Monedero. Sería bo que non errase.

O líder autoexcluído da dirección de Podemos lémbranos aquel exquisito presuposto zapatista de que calquera persoa ten que mandar obedecendo e celebra que ande recuperando o axitador que levaba dentro de si. A Monedero gústalle ser incómodo, e iso tamén é de agadecer, sobre todo nos tempos que corren. Que gran idea a de tirar un panal de avespas nun confesionario. A frescura é o contrario da política do estercoleiro. O pior que pode pasar é que cando fale algún líder todos saibamos o que nos vai dicir. As clases medias non precisan de golpiños no ombreiro para seren tranquilizadas. O que necesitan son ferramentas de indignación fronte aos que nos están rabuñando. A política non pode ser como esas familias que só se atopan cando van o excusado. Así se fala, Monedero, así se fala!