Morreu Victoria Díaz Cabanela, unha muller galega. Comunista, para máis señas. E, sobre todo, unha persoa boa e xenerosa. Mestra, axitadora das conciencias e da intelixencia. Parente, sen dúbida, de Pedro Petouto e de Juan de Mairena. Era unha santiña.
Os dous deixamos pasar moitos anos sen vérmonos. Ela algunha vez citábame nos seus artigos de Xornal.com. O último parece a crónica da súa propia marcha deste mundo. Victoria era así, gustáballe facelo todo por si mesma. Eu gardaba a esperanza de atopármonos algún día pola Coruña e lembrar os nosos vellos tempos mozos de cando os dous viviamos moito mellor contra Franco. Non acostumo chorar case nunca, pero a túa morte, Victoria, faime correr as bágoas do desconsolo. Ficarás na miña memoria. In aeternum.
No hay comentarios:
Publicar un comentario