Despois da exitosa manifestación que houbo en Ferrol o día 3 para protestar contra a instalación da planta regasificadora de Reganosa no medio e medio da ría, os poderes fácticos tardaron pouco en volver a enseñar os dentes. Primeiro saíu Enagás dicindo que sería convinte estabrecer un gaseoducto entre Mugardos e Ponferrada. Para que digan que Enagás está contra Reganosa. ¿Por que aínda hai quen se empeña en esquencer que os cans non comen carne de can?
E, acto seguido, apareceu o presidente de Fenosa, Pedro López Jiménez, opinando que grazas a Reganosa Galiza terá gas. Podía dicir grazas a Enagas, a Caixagalicia, a Sonatrach, a Caixavigo, ao Banco Pastor ou a quen sexa. Tras deles, subiron á palestra dous "xenios" de Reganosa que aportaron algúns datos relevantes para a evolución científica do momento. Un deles, Manuel Alonso, director técnico da planta, seguramente para non ficar curto nin pregizoso, pronunciou a frase da semana. "Hemos llevado la seguridad hasta sus últimas consecuencias", dixo. E seguramente ten razón. Ata a consecuencia, por exemplo, de empregar buques gaseiros que foron botados en 1980 e que teñen, polo tanto, 27 anos e deberían estar fóra de servizo para considerárense seguros. Tal foi o caso do metaneiro arxeliano Mourad Didouche, que entrou no peirao de Reganosa o 30 de maio. Da súa quinta tamén era o Prestige e xa se sabe o que pasou.
Segundo esta lumbreira da seguridade marítima e ambiental, a probabilidade de que haxa un accidente que afecte á poboación limítrofe está marcada por un rango de un entre un millón. Algo é algo. Os de Reganosa van evoluíndo. Hai pouco aínda dicían que non existía nin o máis mínimo risco.
Pola súa parte, a responsábel do laboratorio de Reganosa, María Rey, foi igual de atrevida. Segundo ela, a auga que utilizará a planta será devolta á ría aínda "máis fría" do que entrou polo que se mellorarán as condicións biolóxicas da contorna. Vaia ho, mira por onde a regasificadora de Reganosa o que vai ser é o frigidaire da ría de Ferrol. Que se preparen Bastida e os demais mariscadores que aínda han ter que poñer traxes de neopreno para apañar as ameixas.
Todo isto podía ser divertido senon fora simplemente patético. Os agit-prop de Reganosa xogaron ata agora con demasiada vantaxe e deben seguir coidando que todos somos parvos. Durante anos tiveron do seu lado a inmensa maioría dos medios de comunicación que mesmo xogaron sucio para presentar só a cara amábel dun proxecto que case ninguén quería que se instalase onde se instalou. Para maior paseo trunfal, lograron poñer do seu lado a práctica totalidade do poder político –Partido Popular especialmente, pero tamén BNG e PSOE– coa falacia inadmisíbel de que, por tratarse dunha instalación industrial estratéxica, había que tragala como fora. Vaia estrategas que temos. Segundo isto, haberá que seguir tragando tamén a Celulosa de Pontevedra, os arxentinos terán que tragar as celulosas de Uruguai e ata se cadra nós temos que tragar a guerra de Irack por ser estratéxica para Estados Unidos.
Pero pasou o que tiña que pasar. Como dícia Cela, o que resiste gaña. E os de Ferrol resistiron, como case sempre souberon facer, ata que á barreira do silenzo non lle quedou máis remedio que rachar. E comenzou a rachar por todas as costuras. O BNG pagou cara a súa traizón política á resistencia contra Reganosa baixando de seis a dous concelleiros o 27M, e a Esquerda Unida de Iolanda Díaz aproveitou para subir de dous a catro pola conta de Reganosa, polo menos en gran parte.
Polo tanto non é de extrañar, despois do éxito da manifestación do 3 de maio, da rendabilidade mediática que lle brindou á protesta a detención do patrón maior Bernardo Bastida e das iniciativas constantes que está levando a cabo o Comité Cidadán de Emerxencia, que a intelligentsia reganosista se apreste a afrontar unha das máis duras batallas da guerra que xa empezan a saber que poden non gañala. E que ata a poden perder. De entrada empezaron a perdela nos mass media. Xa é só o grupo El Correo Gallego o que cacarexa descaradamente os seus argumentos, principalmente a través de columnas editoriais de estilo atrabiliario que un xa había tempo que non lía en ningún sitio da prensa europea.
En fin, que a Goliat Reganosa saíulle un David que empeza a furarlle os pés. Que non son de barro, dende logo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario